Czołg E-100
Dział: Niemcy
Panzerkampfwagen E-100 był prototypowym, niemieckim, superciężkim czołgiem. Zaprojektowano go pod koniec II wojny światowej.
Pojazd ten stworzono w ramach programu Entwicklungsserie. Projekt obejmował opracowanie serii różnego typu pojazdów pancernych. Wozy bojowe miały być budowane po jak najniższych kosztach. Dlatego też zastosowano w ich produkcji uproszczenia oraz standaryzację. Produkcję pojazdów serii E (z niem. „Entwicklungtyp” – typ rozwojowy) zaplanowano na przełom lat 1944/45. Prowadzono prace nad pięcioma wozami:
1. E-10 – mały wóz bojowy, oparty na koncepcji RSO/03 i ważący 10-15 ton.
2. E-25 – pojazd zbliżony do Jadgpanzer 38(d) Hetzer (niszczyciela czołgów) i osiągający masę 25-30 ton.
3. E-50 miał zastąpić czołg Panther i ważył 50 ton.
4. E-75 o masie 75-80 ton, mający zastąpić czołg Tiger.
5. E-100, czyli superciężki czołg o masie 130-140 ton.
Koncepcja „Entwicklungtyp” stwarzała szansę na uzyskanie przestrzeni wewnątrz pojazdu, którą chciano zagospodarować na uzbrojenie oraz zwiększenie zapasu amunicji. Nie spowodowałoby to zwiększenia ani masy, ani wymiarów takiego wozu. Starano się to uzyskać poprzez odpowiednie ukształtowanie pancerza i poprawienie jego osłony.
Pod koniec 1941 roku w Niemczech zaczęto badania nad dwoma prototypami superciężkich czołgów: skonstruowanego przez Ferdynada Porsche – Porsche Typ 205 Maus oraz konkurencyjnym pojazdem pancernym E-100.
Prace nad superciężkim czołgiem E-100 rozpoczęły się 30 czerwca w 1943 roku. Prowadzili je specjaliści z Heereswaffenamt (Wydziału Uzbrojenia Wojsk Lądowych), którymi dowodził inż. H.E. Kniepkamp. Budowę zlecono zakładom Adler z Frankfurtu. Kierownikiem zespołu budowlanego był dyrektor techniczny Adlera- dr. Jenschke.
W 1944 roku porzucono projekt oraz prace nad prototypem superczołgu E-100. Stało się to na rozkaz Adolfa Hitlera. Przedsięwzięciem nad E-100 zajmowało się niemieckie przedsiębiorstwo Henschel w Haustenbeck. Mimo ograniczonego zakresu, kontynuowało ono jego rozwój aż do końca II wojny światowej. Prototypu nigdy nie złożono, lecz większość części była gotowa (m.in. kadłub, armata). Ukończono tylko podwozie (brakowało głównie elementów zawieszenia), które to w 1945 roku zostało przewiezione na terytorium Wielkiej Brytanii. Przez pewien czas nieukończony prototyp czołgu E-100 wystawiony był w Bovington. Później najprawdopodobniej pocięto go na złom.
Konstrukcja E-100 miała się opierać na powiększonym PzKpfw VI B Königstiger. Superciężki czołg E-100 miał posiadać to samo uzbrojenie oraz tę samą wieżę co PzKpfw VIII Maus (wysoką na 3320 mm). Napędzał go silnik gaźnikowy – Maybach HL230 P30 o mocy 700 KM (umieszczony z tyłu wozu). Jego zawieszenie oparte było na resorach typu Belleville i ośmiu parach stalowych, podwójnych kół nośnych. Wyposażono go w dwie armaty: 150 mm (lub 174 mm) KwK44 o długości lufy 38 kalibrów oraz 785 mm BK o długości lufy 36.5 kalibru. Posiadał również karabin maszynowy (lub dwa) MG-42. Pancerz zbudowano z jednorodnych płyt walcowanych. Prototyp czołgu E-100 obliczeniowo osiągał prędkość maksymalną do 23 km/h. Przewidywano, iż prędkość wozów seryjnych dojdzie do 40 km/h. Jego masa wyniosła 140 ton, zaś długość całkowita- 10270 mm. Mógł pomieścić sześcioosobową załogę.
Zarówno czołg E-100, jak i Maus nie powinny być traktowane jako typowe wozy bojowe. Ze względu na swoją ogromną, ograniczającą poruszanie się masę, nie byłyby one przydatne na polu walki. .
